Adriaan Aernouts: een Dietse dominicaan!

Vorige zaterdag, de tweede van de zaai- of wijnmaand (oktober), hebben wij in de Noorderkempen en met name in Kalmthout, de Dietse pater en volkse nationalist uit die streek (Wuustwezel), Pater Adriaan Aernouts O.P. (Ordo Predicationis= orde der predikheren) of dominicaan, herdacht met een stijlvolle en door vele nationalisten gevolgde eucharistieviering! Deze herdenkingsmis was op het getouw gezet door de Elza-Vis-De Clercq Stichting en de Antwerpse Kunstvrienden en was bedoeld als een eerherstel aan de Vlaams-nationale en Dietse aristocraat en predikant die Aernouts was.

Eerherstel? Welja! In februari jl., nadat hij op de zesde van die maand was overleden, bestond zijn familie het om een begrafenismis te organizeren, die alle verwijzingen naar zijn nationalisme en naar zijn Dietse overtuiging onder de mat veegde. Om die ware schande goed te maken was het huldebetoon in Kalmthout een schot in de roos, al ontbraken heel wat Vlaams-nationalistische "prominenten" en verenigingen, o.a. het VNJ en het Bormshuis, KVHV-ers en NSV-ers!

De nationalist en Heel-Nederlander Aernouts stelde tijdens zijn lange leven een groot deel van zijn preken en homilieën ten dienste van de ontvoogdingsstrijd en van de algehele bevrijding van zijn Vlaamse (Zuid-Nederlandse) volk! Heel wat andere "petits vicaires" deden en doen al meer dan een eeuw hetzelfde: vanaf Priester Adolf Daens, over de onovertroffen godgeleerde en anti-belgische nationalist Pater Marcel Brauns, een vurig jezuïet, tot heel wat paters en priesters nu. Zij vormen, in ethisch-sociale betekenis, een sterke wal tegen de - ook opgeschroefde en overdreven - jacht op zovele pedofiele priesters...

De eucharistieviering verliep met de nodige bewogenheid en met stijlvolle accenten: zo o.a. het zwart-gele gedachtenisprentje met de krachtige Kempische kop van P. Aernouts, voorbeeldig in hout gesneden door de Vlaamse vakman bij uitstek, Wim De Cock én het treffend gedicht van Anton Aldi (tekstschrijver voor Zangfeesten en IJzerwaken). Aangrijpend waren ook de Vlaamse religieuze liederen en de voordracht van twee gedichten van Wies Moens, "Laat me mijn ziel dragen in het gedrang..." en "Mijn Diets Geloof", door de schrijver van dit Utopia-blog.

Een echt vriendentreffen kwam tot stand in het zalig-groene Arboretum, vlak bij de H.Hart-ten-Heuvel-kerk, waar de "Dietse mis" had plaatsgegrepen. Enkele vrienden zongen, hand in hand en in kring, het ontroerende Duitse lied "Wahre Freundschaft".

De herfst klopt aan de deur...

Ik schrok zopas toen ik merkte op mijn Utopia-blog dat de jongste aflevering al van 16 augustus dateert. Dus besloot ik daar iets "aan te doen"... De herfst begint en dit bekoorlijk-weemoedige jaargetijde noopt me tot poëzie. De meest herfstelijke dichter van de Vlaamse en van de hele Nederlandse literatuur was Karel van de Woestijne (1878-1929). Zijn gemoed, zijn hele leven was herfstelijk en avondlijk, neigend naar de dood, die hem al vroeg tegemoet kwam, toen hij 51 was... Iedere poëzieliefhebber kent Van de Woestijnes "Koortsdeun", uit "Het Vaderhuis" (1903): " 't Is triestig dat het regent in den herfst,...". Een vollediger, beschrijvend herfstgedicht is "Kom, laat ons gaan door 't land der herfsten...". De soms zwaar-melancholische taal van deze in Gentbrugge geboren dichter is voor Brabanders (ook Antwerpenaars) en Limburgers niet altijd begrijpelijk genoeg, want sterk Oost-Vlaams gekleurd. De herfst was voor de levensmoede Karel al vroeg een weg naar "de zoete dood"...

Hier het gedicht:

Kom, laat ons gaan door 't land der herfsten... Ooft-beladen
glooit, in haar vruchten-rust, naar 't laatste dage-rood,
glooit de Aarde, in 't plooien-kleed der goud-zwaar' herfstgewaden,
moede als een moeder is van voede' en van verzaden,
zóo, moede en lijde, in de armen van den dood,
-in de open armen van den dood, zoet als de haven,
waar zware tochten zich aan de hope komen laven;
in de open haven, zalig als een moeder-schoot...
Kom, laat ons gaan door 't land der herfsten... Zomer-dagen
laaiën hun laatsten brand van zwaar gebroei...- o Kind
dat vóor mijn weze' uw wijze liefde hebt gedragen,
en al de sterren weet die we in veel nachten zagen,
en de' adem van den Tijd door de' adem van den wind:
zomer laait nu uit, kind, in 't staëge licht-vervagen;
de aard laat de barens-daad in vlije rust vertragen,
en 'k voel dat de eeuwigheid in deze avond begint....
We zullen gaan door 't land der herfsten, en, verloren
in herfstige eenzaamheid, zal ons véel vrede zijn.
Zie, de avond graaft in de aard zijn laatste zonne-voren;
en wij, - ons liefde werd in wétens-ernst geboren,
-'t geweten van den herfst zal om ons leden zijn...
Ons liefde is moe van lam gezeur en mooie logen...
We gaan door 't land van herfst, - o, sluit uw lévende oogen,
-we gaan ten zoeten dood in 't kallem aard-gedein.

(uit 'Het Vaderhuis', 1903)

In een geheel àndere toonaard, vanuit een diep geloof en Godsvertrouwen, schreef Felix Timmermans (1886-1947) zijn beroemd en bemind gedicht "De Herfst blaast op den hoorn":

De Herfst blaast op den horen,
en 't wierookt in het hout;
de vruchten gloren.
De stilten weven gobelijnen
van gouddraad over 't woud,
met reeën, die verbaasd verschijnen
uit varens en frambozenhout,
en sierlijk weer verdwijnen...
De schoonheid droomt van boom tot boom,
doch alle schoonheid zal verdwijnen,
want alle schoonheid is slechts droom,
maar Gij zijt d' Eeuwigheid!
Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt
en zegen ook zijn vruchten.
Een ganzendedriehoek in de luchten;
nu komt de wintertijd.
Ik hoor U door mijn hart en door der rieten zuchten.
Ik ben bereid.

(uit: 'Adagio', 1947)

Negende IJzerwake: nationalistisch, Heel-Nederlands, anti-belgisch

De nationalistische en Dietse bedevaarders mogen zich verheugen over een negende uitgave van onze en hun IJzerwake, op zondag 22 oogstmaand e.k.. Geest, taal, ideologie en vooral STIJL verschillen van bij het begin van de wazige, melige en flauwe toonaard van de - zieltogende "IJzerbedevaart"! De oorspronkelijke en enig aanvaardbare leuzen waren en blijven die van de Vlaamsgezinde IJzerfrontsoldaten van de Eerste Wereldoorlog: "Zelfbestuur, Nooit meer Oorlog, Godsvrede. De "nieuwe" termen van het IJzerbedevaartcomité - dat al sedert Paul Daels (midden jaren 1980...) aan het verwateren is - zijn algemener en niet meer strijdbaar: "vrijheid, vrede, verdraagzaamheid".

Tijdens de komende Wake zullen de idealen van de Frontsoldaten, o.a. Renaat de Rudder, de Gebroeders van Raemdonck, Joe English, Lode de Boninghe en Frans van der Linden opnieuw gestalte krijgen in de bind- en herdenkingsteksten van Anton Aldi en Erik Verstraete. Hopelijk komen nog enkele honderden Vlaams-nationalisten méér dan vorig jaar opdagen, zodat we geleidelijk naar 6000 bedevaarders evolueren. De duizend van Kaaskerke, bij de toren waar wij, échte bedevaarders, thuishoren, zullen allen een handje krijgen van één der vorige comité-voorzitters, Lionel van den Berghe - die naar Spirit-spa evolueerde....- die op de weide aldaar de duizend aanwezigen (NVA-ers...?) de hand zal drukken. Dat kan wel, want zoveel zullen er zelfs niet meer zijn... Om de goede, radicale en trouwe geest van de IJzerbedevaarten, sedert 1919, nog eens op te roepen, haal ik hier de mooie "IJzerpsalm" van de Dietse dichter Ferdinand Vercnocke aan: " 't Vaarwel was kort, zij togen vroom ten strijde,/ zij waren jong, manhaftig in 't gevecht; werd recht beloofd, voor recht zou Vlaanderen strijden;/ zij streden trouw, en vielen zonder recht.// Nu rusten zij in 't eindloos veld begraven geliefde jeugd, verloren, ver van huis/ vervolgd, verguisd in hun geschonden graven/ en onder 't puin van hun verbrijzeld kruis.// Het volk gedenkt 't volk heeft een Kruis gegeven, een groots tehuis, een stoute burcht van steen; waar liefdevol hun namen staan geschreven,/ verheerlijkt volk, in broederschap bijeen.// Blijf, Dietse Kruis, voor Dietse volk een bake,/ op 't heiligdom door bloed des volks gewijd; gij zijt een schans, de doden staan op wake./ Zij strijden voort den onvolvochten strijd."

Alléén de geest van dit lied is de boodschap die de IJzerwake blijft uitdragen; alle tegenwerking en onbegrip ten spijt! Naar dit kruis zullen wij, IJzerwakers en bedevaarders terugkeren!

Gezelles 11 juli: Groeninges Grootheid!

De 11-juli-vieringen of, zeer oppervlakkig en officieel-correct, de "feesten van de Vlaamse Gemeenschap" zijn voorbij en ze waren weken bezig. De officiële, georganiseerd door districten of gemeenten (steden), waren meestal inhouds- en stijlloos. De betere radicalere en niet correcte voerden de hoofdtoon. Meest strijdbaar en toch beheerst was de wandeling van Luc Vermeulens Voorpost door de Vlaamse (Brabantse) randgemeenten rond Brussel, die steeds verder worden verfranst, met name door Wezenbeek-Oppem! In Antwerpen organiseerden de "Gulden Senioren" hun al traditionele Sporen-herdenking op het sfeervolle Hendrik Conscience-pleintje, aan de luisterrijke, barokke Sint-Carolus-Borromeuskerk. Het programma van deze nationalistische Sporen-viering omvatte een herdenking van Herman van den Reeck, de jeugdige flamingant, die op 11 juli 1920, nu precies 90 jaar geleden, bij het verdedigen van de leeuwevlag van de Vlaamse meisjes van "Klimop", door een brutale politieagent werd neergeschoten en bezweek. Declamatrice Walda van Onckelen presenteerde, samen met Renaat van Beeck. Beiden droegen het wel bekendste Van den Reeck-gedicht van een hele reeks voor, dat van Wies Moens: "Aan Herman van den Reeck, gevallen voor de zaak op 11 juli 1920", dat als volgt begint: "In mijn stille, witte cel/ is het bericht van uw dood/ als een nieuw parool/ dat scherpe lippen fluisteren in den nacht./ (Die het wachtwoord ontvangt,/ hij zet zijn leven tot een bolwerk er om heen.)" Ook andere expressionisten, Paul van Ostaijen, Marnix Gijsen, Victor Brunclair, René De Clerck brachten hulde aan de jonge Van den Reeck en gispten de belgische moord op een jonge Vlaamse student. De gasttoespraak werd gehouden door Erik Stoffelen, voorzitter van het ANZ. Erik haalde uit naar de "onmogelijke staatshervorming": "DeWever en Di Rupo: water en vuur..." en hekelde scherp de ontoelaatbare inmenging van Albert II, die in Brussel bevel gaf om leeuwenvlagjes uit de handen van kinderen en volwassenen te rukken! Vóór de pauze werden muziek en zang van "", dé nationalistische en Heel-Nederlandse formatie van Radio Rapaille, zeer gesmaakt. Standrecht

Hoogtepunt werd, om 16.30 u. -spijts de hitte- een grote studentencantus van drie nationalistische studentengilden: het KVHV, de NSV (Nationalistische Studentenvereniging) en de NJSV (Nationalistische Jongstudentenvereniging). Voor oud-studenten en andere zanglustigen hartverwarmend! In volle vrijheid en los van brutale inmenging van de stad Antwerpen, zoals in 1920, kunnen we nu bogen op radicaal-volkse, Vlaams-nationalistische en Dietse vieringen.

Geheel anders was het in de 19de eeuw, toen letterkundigen, onderzoekers en dichters, schoorvoetend een Vlaamsgezinde én -na de onwettige muiterij van 1830 die tot de jammerlijke afscheuring van ons Verenigd Koninrijk der Nederlanden leidde -ook orangistische, Heel-Nederlandse stem lieten horen: de literatuurvorsers en ontdekkers van oude schatten, zoals volksliederen, epiek en lyriek: Jan Frans Willems, Ferdinand Augustijn Snellaert, Prudens van Duyse, Johan Alfried de Laet, Blommaert, Ledeganck e.a. De bekendste, dichterlijke wegbereider voor onze ontvoogding, vóór Verriest en Rodenbach, ook in journalistieke geschriften, blijft Guido Gezelle (1830-1899). Na Hendrik Conscience, in diens "De Leeuw van Vlaenderen" (1837), evoceerde hij, in zes gedichten, "Groeninge'ns grootheid of de slag der Guldene Sporen". Dat deed hij in 1894. Het bekendste van deze strijdvaardige, in wezen nationalistische, gedichten, zingen we jaarlijks méér dan eens, op de krachtige muziek van Jef Van Hoof en onder de titel "Groeninge": Het vlaamsche heer staat immer pal,/ daar 't winnen of daar 't sterven zal:/ alhier, aldaar, aan lange lansen,/ de leeuwen dansen." Ik ga niet verder, want iedereen kent de tekst door het lied. Met sarcastisch genoegen, vrij ongewoon voor hem, beschrijft Gezelle het gevecht zelf: "Harop! De goedendag/ slaat! slaat!/ Harop! den goeden slag/ slaat! slaat!// Ruimt bane, eer, op/ uw' vuile schansen,/ den doodendans/ de leeuwen dansen!// Harop! Den goeden slag/ slaat! slaat!/ Harop! de goedendag/ slaat! slaat!// Door hooge en leege/ en liên en lansen,/ den zegedans, den zegedans/ de leeuwen dansen!// Harop! Den - goeden - dag!" De brave, maar eigenzinnige en hoogbegaafde taalkenner en flamingant besloot zijn vijfde gedicht met triomfantelijk genoegen: "De peerdehoeven staan in 't zand,/ te Leyewaard gedreven;/ maar keerwijs om, naar 't zuiderland,/ geen twee, geen één op zeven; ter Vlamingvaart zoo wilde elkeen:/ ze gingen al, 't en keerde geen!"

Het Consciencepleintje kleurde op 11 juli wel geel van de leeuwenvlaggen, maar, spijts de Dietse accenten, viel er geen enkele orane-blanje-bleu-vlag te bespeuren...

Ballade van de IJzerbedevaart

In Anton van Wilderodes "Het tweede jaargetijdenboek" (1987) vind ik verscheidene heel mooie juli-gedichten, maar toch wens ik, een zevental weken van tevoren, al vooruitblikken op onze negende IJzerwake in Steenstrate (bij Ieper), op zondag 22 oogstmaand, om 11 u. Ik doe dit met mijn "Ballade van de IJzerbedevaart", terug te vinden in mijn jongste dichtbundel "Gebleven is de Adel" (blz.32-33). Voor mijn volgende Utopia beloof ik enkele bekoorlijke juli-gedichten!

BALLADE VAN DE IJZERBEDEVAART
--------------------------------------------------------
I Ooit gaf de stoute strijd aan 't IJzerfront
aan dit ontzielde volk een klein geweten.
Door 't offer van de ridders-frontsoldaten vond
een kleine schaar de weg naar het verlaten veld.
De staatse haat ontstak een broeihaard van geweld.
Een bedevaart deed stap voor stap belijden
de Dietse eigenheid die in de storm der tijden
werd neergedrukt, misvormd en uitgeteld.
Toen kreeg die kleine kern een goed gezag
van volksgetrouwen, die zich schaarden
aan de zijde van de kleinen, de gewijden
door eenvoud en verdriet. Dat waren àndere tijden.

II. Maar weer bleek 't lot 't arm Vlaanderen niet genegen.
Ten tweeden male leidde een wereldbrand
de besten van ons volk weer op verdeelde wegen.
De staat keek grijnzend toe en greep de kans
om volkscultuur en eigenheid te slaan,
te wurgen in zinnebeeld en trouw aan idealen.
De zuivere toren mocht niet blijven staan.
Hij moest en zou de harde tol betalen,
die de vijandige staat weer eisen dierf
van 't lam geslagen en verscheurde volk.
Geen toren kan bij nacht de haat weerstaan:
de daders konden ongestraft hun gangen gaan.

III Voor 't zuidelijk Nederland rees zwart de tijd:
zijn "Zwartboek" schreef Wies Moens, heen ging Verschaeve,
monddood werd 't Dietse Vlaanderen, wijl de staatse nijd
de trouwen nedersloeg. Maar als een goddelijke gave,
in nood en fel verweer, stond weer een kleine schaar
voor nieuwe arbeid klaar: de toren moest herrijzen.
Trots en verbeten stonden, wist Van Wilderode,
Vlaanderens vendels, van nieuwe tijd voorbode.
De bedevaarten brachten velen op de been.
Volk en leiders gingen eindelijk beseffen
de echte nood van 't land en steen na steen
herrees de ranke toren en niemand zou verheffen
een stem van onbegrip. Geen wanklank viel te horen.
Alleen nog geestbederf kon deze opgang storen.
Ontrouw en eigenbaat tastten toch "leiders" aan.
Het volk, verward, kon geen bedrog verstaan.
't Vergif was uitgestrooid door eigen "leiders".
De harde tweespalt viel niet meer 't ontwijken.
Wie zorgt voortaan voor schoonheid en voor volkse trouw?
Een nieuwe, Dietse kern zal waken en herijken!

Theo, Pim, Ayaan

Een dikke twee maanden geleden, bij het openbarsten van de lente, ontving ik een ontroerend liedje, mooi geschreven en heel treffend ingaand op enkele dramatische gebeurtenissen die Nederland, het Nederlandse volk van Noord en Zuid of Vlaanderen, nog steeds door een volksvreemd belgië bezet, teisterden en velen opschrikten. Ik ontving het via een e-bericht van "Heimdal-Vlaanderen", een Noords-Germaans gerichte organisatie. De dramatisch gebeurtenissen heb je reeds kunnen afleiden uit de titel: de laffe en wreedaardige moorden op de politicus en schrijver Pim Fortuyn (6 mei 2002) en op regisseur en programmamaker Theo van Gogh (2 november 2004) én het uitwijken van de door moslim-fanatici met de dood bedreigde Ayaan Hirsi Ali, Nederlandse politica en schrijfster! Zij vluchtte naar de VSA, in de overtuiging dat zij daar veilig zou zijn...In (staats)Nederland zorgde deze Somalische schoonheid met veel feministisch lef voor de nodige opschudding door haar ongezouten kritiek op de (extreme) islam en op de stichter van deze woestijngodsdienst, Mohamed, die zij een "perverse tiran" noemde, verwijzend naar diens seksuele omgang met een meisje van negen, dat zijn "vrouw" moest zijn. Met scherpe uitspraken van die aard was haar vlucht naar de VSA wel aangewezen.

Als we het leven van dit fameuze trio lezen, bekruipt ons inderdaad een gevoel van gemis, van weemoed ook. Dàt verwoordde de (staats-)Nederlandse liedjessschrijver Marc De Koninck twee jaar geleden. Misschien zegt het de massa "belgische" flaminganten nog iets? Dreiging en terreur van de moslim-fanaten zijn in dit apenland nochtans even erg! En ten slotte': de enige, sterkere weg naar de toekomst is die naar de hereniging met (rijks-)Nederland, zeker in de (toenemende) strijd tegen de islamizering!!

Theo, Pim, Ayaan
----------------------------

Als ik in m'n polderland ben
Bekruipt me daar iets ongewis
Het land waarmee ik zo verwant ben
Doet me bedenken wat ik mis.
't Zijn een paar mensen die ontbreken
In Nederlands publiek domein.
Ze zijn vermoord of uitgeweken.
Dat dat in Holland zo kan zijn.
'k Zie hoe 't maaiveld weer intact is,
Nadat vakkundig alles wat er bovenuit stak afgehakt is.
Nooit was m'n polderland zo plat.
Ik mis Theo, ik mis Pim, ik mis Ayaan:
Theo, Pim, Ayaan.
Nu komen de opruiende geluiden
Alleen nog van die ene weetje wel:
't Rechts orakel uit het zuiden,
niet bepaald mijn soort rebel.
Toch is het ongetwijfeld waar dat
Die man beschikt over talent.
Soms denk ik: als ie ander haar had
werd ie minister-president!
Zo'n keuze zou het land wel passen.
Wat zijn we plat, wat zijn we klein!
Ik zie de kleur, ik zie de klasse
van hen die uitgeschakeld zijn.
Ik mis Theo, ik mis Pim, ik mis Ayaan:
Theo, Pim, Ayaan.
'k Weet dat Amerika berucht is
In Hollands progressieve scene.
Maar dat Ayaan daarheen gevlucht is
Geeft hun te denken nu mischien.
Want de polder vindt zichzelf geweldig,
O zo democratisch maar voor mij
Zijn geen verkiezingen meer geldig
Zonder die drie van de partij.
O nee, je zult van mij niet horen
Dat alles nu maar stil moet staan.
't Is 't gemak dat mij kan storen
Waarmee we zomaar verder gaan.
Ik mis Theo, ik mis Pim, ik mis Ayaan:
Theo, Pim, Ayaan.

Tekst en muziek: Marc De Koninck Copyricht: C 2008

Jongeren steunen Alexandra's strijd voor het Leven!

Al kreeg zij van het partijbestuur van het Vlaams Belang een minder kansrijke plaats toegewezen, met name als lijstduwer voor de Kamer, toch gaat juist nu Alexandra Colen de uitdaging aan, neemt zij het figuurlijke zwaard in de hand en bindt zij de strijd aan tegen de de "pedofiele mentaliteit", die tot bij kerkelijke gezagdragers is doorgedrongen. Mij komt onontwijkbaar "de heilige van Domrémy", de grote strijdster voor het zuivere christelijke geloof én voor Frankrijk (tegen de Engelsen), Jeanne d' Arc, voor de geest... Alexandra kent me als dichter en zal het me niet euvel duiden... De huidige houding van laksheid, van verregaande toegeeflijkheid op zedelijk, cultureel en geloofsgebied neemt zij zwaar op de korrel. Voor haar is de strijd voor onze Westerse waarden - zoals die in wezen zijn en blijven - een strijd tegen de "cultuur van de dood"!

"Normale gezinnen - vaders en moeders en kinderen, die trouw zijn aan elkaar - wie spreekt er nog voor hen?", zo stelt deze weerbare, Vlaamse politica. Binnen de belgische politieke en politiek-correcte profiteursbende én al even erg binnen de katholieke Kerk is er blijkbaar geen tweede witte raaf te vinden zoals Alexandra Colen! Maar er schijnt licht in de duisternis. Onder de titel "Met de Overlevenden naar Scherpenheuvel" meldde zij haar vrienden op donderdag 20 mei het volgende: "Er is een nieuwe generatie opgestaan? Plots merk ik dat dat tussen de parlementaire stageairs en de jonge personeelskrachten van de partij (VB) overtuigde en bezielde christenen zitten die zonder schroom uitkomen voor hun geloof. Ze contacteren mij, bieden zich spontaan aan om campagne te voeren en zeggen: 'Alexandra, we gaan naar Scherpenheuvel. Om voor jou te bidden en jouw folders uit te delen aan de bedevaarders.'"

"En dus", zegt Alexandra dan, "ga ik op pinkstermaandag, in deze meimaand, "campagne voeren" aan de basiliek van O.-L.-Vrouw. Wie zich geroepen voelt om mee te komen, hij kome. De zon zal schijnen."

Wat zij verder met nadruk vermeldt, verdient nu weer alle aandacht: "Daar sta ik dan, voortgestuwd door enthousiaste twintigers. Zij noemen zich de "overlevenden". Ze zijn even oud of iets ouder dan de Belgische abortuswet (1990). Het zijn jongeren die beseffen dat ze allemaal geaborteerd hadden kunnen worden als hun ouders dat hadden gewild. We staan er als ouderen niet bij stil, maar blijkbaar tekent dat een generatie. De moederschoot is vandaag de gevaarlijkste plaats ter wereld. Elke twaalf dagen sterven er in de EU meer kinderen door abortus dan mensen in het verkeer heel het jaar door. Elke jonge mens, geboren sinds 1990 is een overlevende.

Scherpenheuvel is niet mijn kiesdistrict, maar het ligt wel op de grens ervan. We gaan de boodschap brengen van de STEM VOOR HET LEVEN. Of mensen voor me kunnen stemmen of niet, is niet belangrijk. Als ze maar worden wakker geschud. Dat ben ik verschuldigd aan de overlevenden. - En als ik herkozen word, beloof ik hun, begin ik een gebedsgroep in het parlement (!) Met politici, parlementaire medewerkers en personeel van Kamer en Senaat. Er waait een nieuwe wind, er heerst een nieuwe geest, een nieuwe generatie drukt haar stempel. Vlaanderen vrij, weg met de Belgische rottigheid. De jeugd verlangt naar een nieuwe staat - een zuivere staat."

Een oproep die kan tellen. Nog vóór wij Alexandra steunen in het stemhokje, roept zij ons op om samen te komen aan de basiliek van Scherpenheuvel op maandag 24 mei, vanaf 10 u.