Er zijn maar heel weinig Vlaams-nationale of Dietse voormannen of leiders, die, naast bezielende dichters als Rodenbach, Verschaeve, Wies Moens en Anton van Wilderode, ook in deze - geest- en cultuurloze - tijd nog ontroering én echte volksverbondenheid en kameraadschap kunnen opwekken. Twee van hen, Karel Dillen en Wim Maes, muntten daarin uit. Nam een eivolle Antwerpse kathedraal in de eerste meidagen van vorig jaar ontroerd en heel bewogen afscheid van de stichter en voorzitter van het Vlaams Blok-Vlaams Belang (de allereerste naam in 1977-'78 was "Vlaams-Nationale Partij"/ VNP), dan bracht Voorpost op zondag 12 oktober jl. een, zij het heel wat kleinere, groep van oud-gedienden, vrienden en sympathisanten samen in Brasschaat, waar de onvergetelijke VMO-leider Wim Maes 40 jaar geleden - op 3 oktober 1968 - veel te vroeg overleed. Voor de doorbraak van het Vlaamse - ook volks-Dietse - nationalisme waren Wim Maes en zijn "mannekes" gewoon onmisbaar. Voor de groei van de Volksunie, voor betogingen en protest-acties, o.a. tegen de Franse preken in twee Antwerpse kerken, aan de verfransende, "Vlaamse" Noordzeekust, in de Voer, tijdens de - vergeleken met nu "heroïsche" - Marsen op Brussel en bij tientallen andere gelegenheden waren de VMO-militanten van Wim Maes onmisbaar. Zij voerden uit wat Cyriel Verschaeve al in de jaren 1930 vooropstelde: een durvende en overtuigde militie te zijn, die congressen, landdagen en betogingen daadwerkelijk wist te beschermen! Over de Wim Maes-herdenking van Voorpost, in feite de opvolger van de VMO van Wim Maes, Bob Maes en Bert Eriksson, heeft mijn jonge kameraad en Voorpost-militant Björn Roose, reeds ruime aandacht besteed op zijn weblog, "Geen Björn Roose zonder doornen". Ikzelf wil me hier beperken tot de drie gedichten van weerbaarheid en ontroering, die ik, op verzoek van Voorpost-actieleider Luc Vermeulen aan het graf van Wim Maes en in de gemeentelijke school heb voorgedragen. Uit onze betere volksverbonden en nationalistische lyriek gekozen, zijn het mooie gedichten die beklijven en die de lezers van mijn blog wel eens kunnen bewaren. Ik geef er een kleine toelichting bij, want overal in het "Vlaamse" onderwijs, middelbaar én universitair, zijn gedichten als deze gebannen, om de bekende redenen.
Het eerste gedicht dat ik aan het graf voordroeg is er één van onze "oude" vriend Jos Vinks, één van onze beste dichters, weemoedig, strijdbaar-nationalistisch én ook erotisch in de betere zin van het woord. Jos Vinks, die een deel van zijn vroegere poëzie onder schuilnaam "Jos Dierickx" schreef, was een romanticus en een melancholicus, zoals Karel van de Woestijne, Alice Nahon en Blanka Gyselen. Op de morgen van het schokkende bericht van Wim Maes geheel onverwachte door - door een hartstilstand, gevolg van betwistingen met de VU-top rond zijn VMO?- schreef Jos dit aangrijpend In Memoriam, zéér realistisch en vanuit een diep meevoelen:
In Memoriam Wim Maes
--------------------------------------
De morgen werd paars toen 't bericht werd gesproken;
de stemmen der mannen werden hees van de smart
en in d' ogen der vrouwen zijn tranen ontloken:
de rouw der eenvoudigen greep recht naar het hart.
Er was geen ijdel gebaar in dit leven,
geen kleurige zeepbel van sierlijke schijn.
De zilveren trouw, in het wapen geschreven,
trok doorheen dit leven één onbuigzame lijn.
Onder 't brandende lover, onder ruisende regen
is Vlaanderen zijn laatste tocht meegegaan.
Treedt vrijheid eens aan uit het uur onzer zege,
dan zal blinkend zijn naam op de vlaggen staan!
Jos DIERICKX
----------------------------------------------------------------------------
Een andere, volksnationalistische dichter, Roni Ranke uit Oost-Vlaanderen, legt de nadruk op het onschatbare van het bruuske verlies van deze voorman:
In Memoriam Wim Maes
---------------------------------------
Spaar ons de bloei der paarse asters en krysanten,
die Vlaanderen zo vaak troosteloze tijding heeft gebracht;
de jagers slaan de zomer dood: - val der fazanten,
betoverend symbool dat ondergaat in nevelvuil en nacht.
De dorpse huizen hokken in het huiv'ringwekkend duister
maar torens uitgezet als wachten geven luid de boodschap door:
"Hém strekte blinde liefde voor zijn Volk tot luister,
verdrukt gaf hij de drang der schone wederspannigheid gehoor!"
Reeds arm aan leiders, voorman, 'u nog moeten missen
de bloesemende voorspoed wordt in Vlaand'rens boomgaard ruw geschaad:
wie zal na u de lijm van onze veren wissen,
het afgewezen kruit opnieuw bestemmen voor de buks der daad?
Er zal voor u geen plaats zijn onder d'eigen groten,
gij stondt daarvoor als geus te eenzaam en te koppig aan de boeg; -
het blijft nog lang een tocht van dobberende boten,
weerom verloor de vloot een onverschrokken kapitein te vroeg!
Roni RANKE
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Het eerste gedicht dat ik aan het graf voordroeg is er één van onze "oude" vriend Jos Vinks, één van onze beste dichters, weemoedig, strijdbaar-nationalistisch én ook erotisch in de betere zin van het woord. Jos Vinks, die een deel van zijn vroegere poëzie onder schuilnaam "Jos Dierickx" schreef, was een romanticus en een melancholicus, zoals Karel van de Woestijne, Alice Nahon en Blanka Gyselen. Op de morgen van het schokkende bericht van Wim Maes geheel onverwachte door - door een hartstilstand, gevolg van betwistingen met de VU-top rond zijn VMO?- schreef Jos dit aangrijpend In Memoriam, zéér realistisch en vanuit een diep meevoelen:
In Memoriam Wim Maes
--------------------------------------
De morgen werd paars toen 't bericht werd gesproken;
de stemmen der mannen werden hees van de smart
en in d' ogen der vrouwen zijn tranen ontloken:
de rouw der eenvoudigen greep recht naar het hart.
Er was geen ijdel gebaar in dit leven,
geen kleurige zeepbel van sierlijke schijn.
De zilveren trouw, in het wapen geschreven,
trok doorheen dit leven één onbuigzame lijn.
Onder 't brandende lover, onder ruisende regen
is Vlaanderen zijn laatste tocht meegegaan.
Treedt vrijheid eens aan uit het uur onzer zege,
dan zal blinkend zijn naam op de vlaggen staan!
Jos DIERICKX
----------------------------------------------------------------------------
Een andere, volksnationalistische dichter, Roni Ranke uit Oost-Vlaanderen, legt de nadruk op het onschatbare van het bruuske verlies van deze voorman:
In Memoriam Wim Maes
---------------------------------------
Spaar ons de bloei der paarse asters en krysanten,
die Vlaanderen zo vaak troosteloze tijding heeft gebracht;
de jagers slaan de zomer dood: - val der fazanten,
betoverend symbool dat ondergaat in nevelvuil en nacht.
De dorpse huizen hokken in het huiv'ringwekkend duister
maar torens uitgezet als wachten geven luid de boodschap door:
"Hém strekte blinde liefde voor zijn Volk tot luister,
verdrukt gaf hij de drang der schone wederspannigheid gehoor!"
Reeds arm aan leiders, voorman, 'u nog moeten missen
de bloesemende voorspoed wordt in Vlaand'rens boomgaard ruw geschaad:
wie zal na u de lijm van onze veren wissen,
het afgewezen kruit opnieuw bestemmen voor de buks der daad?
Er zal voor u geen plaats zijn onder d'eigen groten,
gij stondt daarvoor als geus te eenzaam en te koppig aan de boeg; -
het blijft nog lang een tocht van dobberende boten,
weerom verloor de vloot een onverschrokken kapitein te vroeg!
Roni RANKE
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Geen opmerkingen:
Een reactie posten