(aan Anton van Wilderode)
Nu onze achtste IJzerwake, gisteren zondag 23 oogstmaand in Steenstrate (bij Ieper) achter de rug is, diep ik voor de lezers van mijn "Utopia" nog eens mijn "Ballade van de IJzerbedevaart" op, een gedicht dat in mijn jongste bundel, "Gebleven is de adel" (2006) op bladzijden 32-33 is te vinden. In de gebalde stijl van de episch-lyrische ballade hang ik een beeld op van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd in de hele 20ste eeuw. De IJzerwake, die wat de opkomst betrof, de vorige weer eens overtrof, heb ik hier een week geleden reeds voorgesteld.
Ik verwijs naar die dichtbundel omdat het reeds een tweetal jaar is dat ik het stijlvol met houtsneden van Wim De Cock geïllustreerde en door Aleidis Dierick, één der grootste moderne Vlaamse én Nederlandse dichters, ingeleide boek, helemaal zelfstandig aan de man/vrouw moet brengen. Deze bundel mocht niet in de boekhandel komen, op bevel van de "politiek correcte" Stichting Lezen. Ook de uitgever, de Antwerpse Werkgroep Kultuur en Wetenschap, onder leiding van de fijnzinnige kunstenaar Dominique Baston, vond geen genade in de ogen van de officiële "Stichting". Ik dien mijn boek dus zélf te verspreiden, met lezingen en voordrachten. De lezers van dit non-conformistische en niet-correcte blog, die het boek nog niet bezitten, kunnen het bestellen door storting van 20€ (+ 3€ verzendkosten) op rek.nr. 979-6189 508-40 (Argenta) van Erik Verstraete (Jos Ratinckxstraat 17, 2600/ Berchem/Antwerpen), tel. 03.448.41.09. Desgewenst schrijf ik een opdracht voor de besteller. Vergeet zeker je naam en adres niet te vermelden!
Als voorsmaakje volgt hier één van mijn balladen, die de derde afdeling van dit boek uitmaken:
BALLADE VAN DE IJZERBEDEVAART
------------------------------------------------------------------
I.
Ooit gaf de stoute strijd aan 't IJzerfront
aan dit ontzielde volk een klein geweten.
Door 't offer van de ridders-frontsoldaten vond
een kleine schaar de weg naar het verlaten veld.
De staatse haat ontstak een broeihaard van geweld.
Een bedevaart deed stap voor stap belijden
de Dietse eigenheid die in de storm der tijden
werd neergedrukt, misvormd en uitgeteld.
Toen kreeg die kleine kern een goed gezag
van volksgetrouwen, die zich schaarden
aan de zijde van de Vlaamse kleinen, de gewijden
door eenvoud en verdriet. Dat waren andere tijden.
II.
Maar weer bleek 't lot 't arm Vlaanderen niet genegen.
Ten tweeden male leidde een wereldbrand
de besten van ons volk weer op verdeelde wegen.
De staat keek grijnzend toe en greep de kans
om volkscultuur en eigenheid te slaan,
in zinnebeeld en trouw aan idealen.
De zuivere toren mocht niet blijven staan.
Hij moest en zou de harde tol betalen,
die de vijandige staat weer eisen dierf
van 't lam geslagen en verscheurde volk.
Geen toren kan bij nacht de haat weerstaan:
de daders konden ongestraft hun gangen gaan.
III.
Voor 't Zuidelijk Nederland rees zwart de tijd:
zijn "Zwartboek" schreef Wies Moens, heen ging Verschaeve,
monddood werd 't Dietse Vlaanderen, wijl de staatse nijd
de trouwen nedersloeg. Maar als een goddelijke gave
in nood en fet verweer, stond weer een kleine schaar
voor nieuwe arbeid klaar: de toren moest herrijzen.
Trots en verbeten stonden, wist Van Wilderode,
Vlaanderens vendels, van nieuwe tijd voorbode.
De bedevaarten brachten velen op de been.
Volk en leiders gingen eindelijk beseffen
de echte nood van 't land en steen na steen
herrees de ranke toren, en niemand zou verheffen
een stem van onbegrip. Geen wanklank viel te horen.
Alleen nog geestbederf kon deze opgang storen.
Ontrouw en eigenbaat tastten toch "leiders" aan.
Het volk, geheel verward, kon geen bedrog verstaan.
't Vergif was uitgestrooid door eigen "leiders".
De harde tweespalt viel niet meer te ontwijken.
Wie zorgt voortaan voor schoonheid en voor volkse trouw?
Een nieuwe Dietse kern zal waken en her-ijken!
Nu onze achtste IJzerwake, gisteren zondag 23 oogstmaand in Steenstrate (bij Ieper) achter de rug is, diep ik voor de lezers van mijn "Utopia" nog eens mijn "Ballade van de IJzerbedevaart" op, een gedicht dat in mijn jongste bundel, "Gebleven is de adel" (2006) op bladzijden 32-33 is te vinden. In de gebalde stijl van de episch-lyrische ballade hang ik een beeld op van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd in de hele 20ste eeuw. De IJzerwake, die wat de opkomst betrof, de vorige weer eens overtrof, heb ik hier een week geleden reeds voorgesteld.
Ik verwijs naar die dichtbundel omdat het reeds een tweetal jaar is dat ik het stijlvol met houtsneden van Wim De Cock geïllustreerde en door Aleidis Dierick, één der grootste moderne Vlaamse én Nederlandse dichters, ingeleide boek, helemaal zelfstandig aan de man/vrouw moet brengen. Deze bundel mocht niet in de boekhandel komen, op bevel van de "politiek correcte" Stichting Lezen. Ook de uitgever, de Antwerpse Werkgroep Kultuur en Wetenschap, onder leiding van de fijnzinnige kunstenaar Dominique Baston, vond geen genade in de ogen van de officiële "Stichting". Ik dien mijn boek dus zélf te verspreiden, met lezingen en voordrachten. De lezers van dit non-conformistische en niet-correcte blog, die het boek nog niet bezitten, kunnen het bestellen door storting van 20€ (+ 3€ verzendkosten) op rek.nr. 979-6189 508-40 (Argenta) van Erik Verstraete (Jos Ratinckxstraat 17, 2600/ Berchem/Antwerpen), tel. 03.448.41.09. Desgewenst schrijf ik een opdracht voor de besteller. Vergeet zeker je naam en adres niet te vermelden!
Als voorsmaakje volgt hier één van mijn balladen, die de derde afdeling van dit boek uitmaken:
BALLADE VAN DE IJZERBEDEVAART
------------------------------------------------------------------
I.
Ooit gaf de stoute strijd aan 't IJzerfront
aan dit ontzielde volk een klein geweten.
Door 't offer van de ridders-frontsoldaten vond
een kleine schaar de weg naar het verlaten veld.
De staatse haat ontstak een broeihaard van geweld.
Een bedevaart deed stap voor stap belijden
de Dietse eigenheid die in de storm der tijden
werd neergedrukt, misvormd en uitgeteld.
Toen kreeg die kleine kern een goed gezag
van volksgetrouwen, die zich schaarden
aan de zijde van de Vlaamse kleinen, de gewijden
door eenvoud en verdriet. Dat waren andere tijden.
II.
Maar weer bleek 't lot 't arm Vlaanderen niet genegen.
Ten tweeden male leidde een wereldbrand
de besten van ons volk weer op verdeelde wegen.
De staat keek grijnzend toe en greep de kans
om volkscultuur en eigenheid te slaan,
in zinnebeeld en trouw aan idealen.
De zuivere toren mocht niet blijven staan.
Hij moest en zou de harde tol betalen,
die de vijandige staat weer eisen dierf
van 't lam geslagen en verscheurde volk.
Geen toren kan bij nacht de haat weerstaan:
de daders konden ongestraft hun gangen gaan.
III.
Voor 't Zuidelijk Nederland rees zwart de tijd:
zijn "Zwartboek" schreef Wies Moens, heen ging Verschaeve,
monddood werd 't Dietse Vlaanderen, wijl de staatse nijd
de trouwen nedersloeg. Maar als een goddelijke gave
in nood en fet verweer, stond weer een kleine schaar
voor nieuwe arbeid klaar: de toren moest herrijzen.
Trots en verbeten stonden, wist Van Wilderode,
Vlaanderens vendels, van nieuwe tijd voorbode.
De bedevaarten brachten velen op de been.
Volk en leiders gingen eindelijk beseffen
de echte nood van 't land en steen na steen
herrees de ranke toren, en niemand zou verheffen
een stem van onbegrip. Geen wanklank viel te horen.
Alleen nog geestbederf kon deze opgang storen.
Ontrouw en eigenbaat tastten toch "leiders" aan.
Het volk, geheel verward, kon geen bedrog verstaan.
't Vergif was uitgestrooid door eigen "leiders".
De harde tweespalt viel niet meer te ontwijken.
Wie zorgt voortaan voor schoonheid en voor volkse trouw?
Een nieuwe Dietse kern zal waken en her-ijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten