Het nieuwe gedicht hieronder bezorg ik wat laat, maar de verre en diepe hoop op het ontluiken der natuur en het wijken van de winter stralen door heel deze "sprokkelmaand", zoals de oude Nederlandse volksnaam voor februari luidt. Dat verwijst naar het - vroegere - sprokkelen van hout, als de winterkoude voortduurt. Lichtmis is het feest van licht en hoop, van hunkering naar blijdschap om het groeiende, lentelijke licht. Als volkse nationalisten blijven we hunkeren en ook daadwerkelijk streven, in woord en daad, naar de uiteindelijk bevrijding van de duistere onheilsstaat die ons blijft hinderen en op de zenuwen werken. Er zal pas een waarachtig licht over onze "samenleving" stralen, als we het "dodenhulsel" van afwerpen en opgenomen worden in een Dietse volksstaat!
Lichtmis
-------------
De mist van januari legt zich neer
en ligt, gespreid en kil over de velden.
't Is Lichtmis nu en lichte mist keert weer
om, koud en stil, de sprokkelmaand te melden.
De Moeder Gods verlaat, met een licht wenden
en 't Kindje op haar borst, het stille huis,
dat ademt door de Geest van Licht en Lente
die komen gaat, als 't water bruist
door dooiend dal en waterval.
Krokus en blanke sneeuwklok gaan ontluiken
bij d' eerste voorjaarszoen, die op ons hart
een afdruk laat als rijm op tere struiken.
We zijn in winters hardheid nog verward
en kunnen lentes wonder nog niet vatten
dat ons in licht en geur beroeren wil
en 't vroege groene waas laat spatten
zover ons oog kan reiken. Tot een gril
van oud verlangen ons hart toch weer
bekoort, ontdooit en ons laat zingen
van liefde en lust, niet te bedwingen:
Gods grootheid trilt in 't kleine Kind
en legt Zijn liefde in ons neer.
Erik Verstraete
2-4 sprokkelmaand 2008
Lichtmis
-------------
De mist van januari legt zich neer
en ligt, gespreid en kil over de velden.
't Is Lichtmis nu en lichte mist keert weer
om, koud en stil, de sprokkelmaand te melden.
De Moeder Gods verlaat, met een licht wenden
en 't Kindje op haar borst, het stille huis,
dat ademt door de Geest van Licht en Lente
die komen gaat, als 't water bruist
door dooiend dal en waterval.
Krokus en blanke sneeuwklok gaan ontluiken
bij d' eerste voorjaarszoen, die op ons hart
een afdruk laat als rijm op tere struiken.
We zijn in winters hardheid nog verward
en kunnen lentes wonder nog niet vatten
dat ons in licht en geur beroeren wil
en 't vroege groene waas laat spatten
zover ons oog kan reiken. Tot een gril
van oud verlangen ons hart toch weer
bekoort, ontdooit en ons laat zingen
van liefde en lust, niet te bedwingen:
Gods grootheid trilt in 't kleine Kind
en legt Zijn liefde in ons neer.
Erik Verstraete
2-4 sprokkelmaand 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten