Dit is een soort van blog - "internet-dagboek".... - waarin poëzie, nationale trots, voornaamheid en schoonheid integraal indruisen tegen de collectieve verdwazing en banalisering van de platte massa van alle gedrukt en elektronisch geschrijf, als spiegel van een samenleving die kreunt onder "ondraaglijke lichtheid". Is een betere, rechtvaardiger en waardiger samenleving, is mijn "Utopia dat bestààt", zoals Anton van Wilderode in 1981 bij mijn dichterlijk debuut "Verloren Land" schreef, nog mogelijk? Ik laat de vraag open, maar zélf blijf ik erin geloven, als ik de geestdrift voor "het échte, het grote, het goede en schone", zij het bij kleine groepen van bewuste en strijdvaardige jonge mensen, waarneem. Zij volgen dus -opnieuw !- Wies Moens: "Van al het échte, nu zo ruw vertrapt,/ al 't grote, dat men rukte neer,/ het goede en schone, wredelijk ontluisterd,/ wil ik steeds weer/ de zegger zijn!" Die weerbaarheid, die honger naar waarachtigheid, naar schoonheid (voornaamheid, orde, stijl!) en rechtvaardigheid stel ik meermaals vast als ik lezingen geef over Vlaamse, Dietse - én in vele gevallen - christelijk-gelovige voormannen en kunstenaars als Wies Moens, Ernest van der Hallen, Anton van Wilderode en Alice Nahon. Er is inderdaad een kentering aan de gang en die moet groeien. Tegen de verdwazing, uitholling, vervreemding (én... de uiteindelijke overlevering aan een Islam-dictatuur in het Westen) moeten wij ons organiseren en verweren.
Als dichter, journalist en spreker ben ik daar al vrijwel veertig jaar mee bezig. Het lijkt steeds weer op vechten tegen de bierkaai, die strijd tegen het "Weg met ons"... En toch. Even kan ik het niet laten het beroemde Duitse lied - ook gezongen in een "verdachte" tijd...- aan te halen: "Wenn alle untreu werden,/ So bleiben wir doch treu..." Die eerste verzen vloeiden op het einde van de 18de eeuw uit de pen van de jong gestorven, magisch-romantische dichter Novalis (1772-1801). Maar die verzen richtte de bevlogen dichter wel niet tot het Duitse vaderland, maar tot Jezus Christus...: "So bleib' ich Dir doch treu". Die geest van trouw en volharding vind je wel terug in een recent gedicht, dat ik in de zomer van 2006 schreef en nog niet heb gepubliceerd. Hier volgt het:
De laatsten
-------------------
("De weinigen en ik, wij blijven aan dezen kant"
Wies Moens)
Een warreboel van waan en schijn vergiftigt 't Westen
en spaart natuur noch kunst noch adel van de geest.
De laatste Mohikanen trekken 't zwaard uit de gevesten
om te vrijwaren de restanten van wat ooit geweest
aan liefde, trouw en schoonheid, ziel van 't Avondland.
Atlantis is vergaan, ook Hellas, Rome en de Lage Landen.
Die droegen kunstenaars en ware leiders op de handen
en steeds was volkse aard het duurzaam onderpand.
Niets dan de vlam van onze harten en het wekkend woord
bleven ons, weinigen, gespaard. Wij heffen hart en handen
voor 't heil der Nederlanden, als dansers op de koord
van 't allerlaatst geloof in weer een kleine schaar.
Erik Verstraete
Dit gedicht ligt nog in mijn poëziemap en wacht op publicatie. En er zijn er andere, recentere die nog niet zijn gepubliceerd. In mijn poëzierubriek in het tijdschrift van IJzerwake zullen ze wel eens opduiken. Ondertussen wil ik bij mijn blog-lezers mijn jongste dichtbundel nog eens aanbevelen. "Gebleven is de Adel" (Gedichten 1982-2004), ingeleid door de grote dichteres Aleidis Dierick en beschreven als "Liederen van weemoed en woede". Deze bundel werd op zeer stijlvolle en harmonische manier uitgegeven door de Antwerpse "Werkgroep Kultuur en Wetenschap" (WKW) van kunsthistoricus, architect en estheet Dominique Baston. Niet enkel voor poëzieliefhebbers - ook voor de Dietse nationalisten onder hen! - dus, maar ook voor bibliofielen. De dichtbundel werd heel fraai verlucht met vier houtsneden van de Waaslandse graficus Wim De Cock (Belsele). Mijn boek is niet te verkrijgen in de boekhandel, want mijn "niet reguliere" uitgever is niet "erkend" (!) door de "Stichting Lezen" en gebruikt de gebruikelijke, commerciële kanalen niet... Je kan het boek dus, in overeenstemming met mijn uitgever, bij mij bestellen. Wie dat wenst dient 20 euro te storten op bankrekening 035-1910 089 - 06 van Erik Verstraete (Jos Ratinckxstraat 17, 2600 Berchem (Antwerpen)), tel. 03-448.41.09. Wie een opdracht en en handtekening wenst, kan me dit ook melden. Wie de dichter zelf zijn gedichten (uit deze bundel én ongepubliceerde) wil horen voordragen en toelichten, raad ik aan om de voordrachtavond bij te wonen van de culturele (Bel)-Ex Libriskring in Taverne Rochus, Sint-Rochusstraat te Deurne-Zuid (tussen Boekenberglei en Herentalsebaan), op woensdag 2 april e.k., om 21 u. Iedereen is welkom in het achterzaaltje van deze grote en populaire "taveerne", al vanaf 19.30 u. Ikzelf breng mijn gedichten, samen met de Antwerpse dichter Guy Van Hoof, die ook eigen poëzie voorleest. Ik verwacht nu ook eens "dichterlijke" nationalisten... Zo een beetje van het genre van mijn fameuze vriend-blogger, Björn Roose! Tot dan!
Als dichter, journalist en spreker ben ik daar al vrijwel veertig jaar mee bezig. Het lijkt steeds weer op vechten tegen de bierkaai, die strijd tegen het "Weg met ons"... En toch. Even kan ik het niet laten het beroemde Duitse lied - ook gezongen in een "verdachte" tijd...- aan te halen: "Wenn alle untreu werden,/ So bleiben wir doch treu..." Die eerste verzen vloeiden op het einde van de 18de eeuw uit de pen van de jong gestorven, magisch-romantische dichter Novalis (1772-1801). Maar die verzen richtte de bevlogen dichter wel niet tot het Duitse vaderland, maar tot Jezus Christus...: "So bleib' ich Dir doch treu". Die geest van trouw en volharding vind je wel terug in een recent gedicht, dat ik in de zomer van 2006 schreef en nog niet heb gepubliceerd. Hier volgt het:
De laatsten
-------------------
("De weinigen en ik, wij blijven aan dezen kant"
Wies Moens)
Een warreboel van waan en schijn vergiftigt 't Westen
en spaart natuur noch kunst noch adel van de geest.
De laatste Mohikanen trekken 't zwaard uit de gevesten
om te vrijwaren de restanten van wat ooit geweest
aan liefde, trouw en schoonheid, ziel van 't Avondland.
Atlantis is vergaan, ook Hellas, Rome en de Lage Landen.
Die droegen kunstenaars en ware leiders op de handen
en steeds was volkse aard het duurzaam onderpand.
Niets dan de vlam van onze harten en het wekkend woord
bleven ons, weinigen, gespaard. Wij heffen hart en handen
voor 't heil der Nederlanden, als dansers op de koord
van 't allerlaatst geloof in weer een kleine schaar.
Erik Verstraete
Dit gedicht ligt nog in mijn poëziemap en wacht op publicatie. En er zijn er andere, recentere die nog niet zijn gepubliceerd. In mijn poëzierubriek in het tijdschrift van IJzerwake zullen ze wel eens opduiken. Ondertussen wil ik bij mijn blog-lezers mijn jongste dichtbundel nog eens aanbevelen. "Gebleven is de Adel" (Gedichten 1982-2004), ingeleid door de grote dichteres Aleidis Dierick en beschreven als "Liederen van weemoed en woede". Deze bundel werd op zeer stijlvolle en harmonische manier uitgegeven door de Antwerpse "Werkgroep Kultuur en Wetenschap" (WKW) van kunsthistoricus, architect en estheet Dominique Baston. Niet enkel voor poëzieliefhebbers - ook voor de Dietse nationalisten onder hen! - dus, maar ook voor bibliofielen. De dichtbundel werd heel fraai verlucht met vier houtsneden van de Waaslandse graficus Wim De Cock (Belsele). Mijn boek is niet te verkrijgen in de boekhandel, want mijn "niet reguliere" uitgever is niet "erkend" (!) door de "Stichting Lezen" en gebruikt de gebruikelijke, commerciële kanalen niet... Je kan het boek dus, in overeenstemming met mijn uitgever, bij mij bestellen. Wie dat wenst dient 20 euro te storten op bankrekening 035-1910 089 - 06 van Erik Verstraete (Jos Ratinckxstraat 17, 2600 Berchem (Antwerpen)), tel. 03-448.41.09. Wie een opdracht en en handtekening wenst, kan me dit ook melden. Wie de dichter zelf zijn gedichten (uit deze bundel én ongepubliceerde) wil horen voordragen en toelichten, raad ik aan om de voordrachtavond bij te wonen van de culturele (Bel)-Ex Libriskring in Taverne Rochus, Sint-Rochusstraat te Deurne-Zuid (tussen Boekenberglei en Herentalsebaan), op woensdag 2 april e.k., om 21 u. Iedereen is welkom in het achterzaaltje van deze grote en populaire "taveerne", al vanaf 19.30 u. Ikzelf breng mijn gedichten, samen met de Antwerpse dichter Guy Van Hoof, die ook eigen poëzie voorleest. Ik verwacht nu ook eens "dichterlijke" nationalisten... Zo een beetje van het genre van mijn fameuze vriend-blogger, Björn Roose! Tot dan!
2 opmerkingen:
das een kloote café
Deze Wies Moens, waarover hier zo bewonderend geschreven wordt, werd in 1947 immers bij verstek ter dood veroordeeld wegens collaboratie met de Moffen?
Hij was, naar ik meen, tijdens de bezetting directeur van een staatsomroep in Brussel. Hij vluchtte naar Nederland waar hij bij de Carmelieten in Limburg werk en onderdak vond.
Nu wil het geval dat wij in Nederland goddank niet zo'n hoge pet op hebben van Nationaal Socialisten. Jullie hebben zowat mijn hele familie uitgemoord, maar jullie hebben mij en mijn broertje nooit te pakken gekregen.
Erg hè?
Een reactie posten