Anton van Wilderode - Eendrachtig Nederland !

Ik beloofde de lezers van dit elektronisch gebied vorige keer nog één - deze maal Groot-Nederlands of Diets - gedicht van mijn oude vriend Anton van Wilderode. Het werd voorgedragen op de IJzerbedevaart van 1983, toen "Dietsland", "Groot- of Heel-Nederland" nog niet, zoals nu, een "probleem" vormden.

Hier gaat deze poëtische belijdenis voor verbroedering met het Noorden:

Eér wij Europa zeggen,- vóór de wereld
een groter huis wordt voor een tijd van vrede
zijn ons de lage landen lief, ons Noorden!
De toekomst van weer-bij-elkander horen,
zolang gedroomd verlangd door zoveel vaders
kwam voor de zonen nauwelijks iets nader!

Méér dan wat scheidt (de grenslijn van twee staten,
en klove door vervreemding nagelaten) -
bindt ons gemeenschap en vanouds gedeelde
geschiedenis van weedom en van weelde,
bindt ons besef van waarden en gebreken,
bindt ons vooral de taal waarin wij spreken!

Elkaar weer zién, wéérzien met open ogen
en bij elkaar te gast zonder vertogen
of tegenstand of temerij - géén hoeders
én géén behoeden, maar een volk van broeders.
Weer in het woud van onze wereld groeien
en als als een eikeboom zeer lentelijk herbloeien!

(uit 'De dag begint bij een puin. IJzerbede-
vaarten in verzen', 1985)

Nu kerstavond en kerstdag er aankomen, besluit ik met een eigen kerstkwatrijn, in 2005 op dezelfde dag geschreven:

Kerst zingen
-------------------
Kerst zingen, blij en ingetogen:
het voert me even terug naar d'oude tijd,
naar lieve mensen, lang en ver vervlogen,
toen vreugde dicht was en ook eeuwigheid.

Erik Verstraete
(23 wintermaand 2005)