De brutale en verregaande opstootjes en het vandalisme dat "allochtone" jongeren enkele keren aanbrachten en veroorzaakten in Antwerpen tijdens de voorbije maanden, o.m. op Oudejaarsdag, heeft bij vele, winkelende en wandelende Antwerpenaars, bij autochtone, Vlaamse mensen, niet alleen kwaad bloed gezet, maar ook een sfeer van angst gewekt, als die al niet bestond. Het eigen, "Vlaamse" stadsbestuur, evenals de andere "overheden" werken dit alles mee in de hand door hun laks optreden tegenover de zo geprezen en zelfs "onaanraakbare" vreemdelingen, die hier "te gast" zijn.
Terugdenkend aan de befaamde experimenteel-expressionistische dichtbundel "Bezette Stad" (1921) van Paul van Ostaijen (1896-1928), dringt in mijn geest de bedreiging zich op de voorgrond, eerder dan de bezetting. In deze tijd van toenemende misdadigheid en geweld, van vervreemding en verwarring, grijpt de jongste jaren een soort angstpsychose om zich heen. De voor een ruim deel door angstaanjagende gebeurtenissen, misdaden en gruweldaden beheerste hedendaagse filmwereld, waarmee de "nieuws-beelden" dikwijls gelijke tred houden en dikwijls ook op jongeren en kinderen worden losgelaten. In het onderwijs en in vele - gescheiden of losgeslagen - gezinnen, waar opvoeding tot -christelijke of humanitaire - waarden als liefde, schoonheid, voornaamheid, idealisme, volksverbondenheid en nationalisme nog nauwelijks of niet meer leven, dreigt de leegte, de onverschilligheid en een - vervangende - toegeeflijkheid aan anti-waarden, schijnwaarden en boosaardigheid... Veel van dit alles, vooral angst en vertwijfeling, heb ik suggestief samengebald in volgende recent gedicht, dat ook "Angst voor de eindtijd" zou kunnen heten:
Bedreigde stad
___________
Van groeiende angst is heel de stad doordrongen.
Ik voel het, als ik bij het venster sta.
Vrede en stilte zijn nu uitgezongen,
plezier en liedjes opgeborgen in een la.
Bedreiging is veel erger dan bezetting
die een gelauwerd dichter ooit bezong.
Rijst nog uit vreemde ziekte redding?
Keren wij ooit terug naar d'oude bron?
Is er nog terugkeer na verwarring en vervreemding?
Komt het Westen uit de chaos ooit weer thuis?
Eigen volk, taal en cultuur, het mild geruis
van de muziek uit 't hart der Lage Landen
zal lange jaren in herinnering branden.
Zij die wéten, dragen oud verdriet
om 't vrije Westen, dat zichzelf verliet
zoals de lemmingen in Noordse landen.
En als het Westen wijkt voor waanzin en terreur,
de primitieve Islam-Allah Christus zal vervangen,
wat dan met Liefde, Schoonheid, wierookgeur
die wijdde d'adel der Gregoriaanse zangen?
(Sprokkelmaand 2009)
Terugdenkend aan de befaamde experimenteel-expressionistische dichtbundel "Bezette Stad" (1921) van Paul van Ostaijen (1896-1928), dringt in mijn geest de bedreiging zich op de voorgrond, eerder dan de bezetting. In deze tijd van toenemende misdadigheid en geweld, van vervreemding en verwarring, grijpt de jongste jaren een soort angstpsychose om zich heen. De voor een ruim deel door angstaanjagende gebeurtenissen, misdaden en gruweldaden beheerste hedendaagse filmwereld, waarmee de "nieuws-beelden" dikwijls gelijke tred houden en dikwijls ook op jongeren en kinderen worden losgelaten. In het onderwijs en in vele - gescheiden of losgeslagen - gezinnen, waar opvoeding tot -christelijke of humanitaire - waarden als liefde, schoonheid, voornaamheid, idealisme, volksverbondenheid en nationalisme nog nauwelijks of niet meer leven, dreigt de leegte, de onverschilligheid en een - vervangende - toegeeflijkheid aan anti-waarden, schijnwaarden en boosaardigheid... Veel van dit alles, vooral angst en vertwijfeling, heb ik suggestief samengebald in volgende recent gedicht, dat ook "Angst voor de eindtijd" zou kunnen heten:
Bedreigde stad
___________
Van groeiende angst is heel de stad doordrongen.
Ik voel het, als ik bij het venster sta.
Vrede en stilte zijn nu uitgezongen,
plezier en liedjes opgeborgen in een la.
Bedreiging is veel erger dan bezetting
die een gelauwerd dichter ooit bezong.
Rijst nog uit vreemde ziekte redding?
Keren wij ooit terug naar d'oude bron?
Is er nog terugkeer na verwarring en vervreemding?
Komt het Westen uit de chaos ooit weer thuis?
Eigen volk, taal en cultuur, het mild geruis
van de muziek uit 't hart der Lage Landen
zal lange jaren in herinnering branden.
Zij die wéten, dragen oud verdriet
om 't vrije Westen, dat zichzelf verliet
zoals de lemmingen in Noordse landen.
En als het Westen wijkt voor waanzin en terreur,
de primitieve Islam-Allah Christus zal vervangen,
wat dan met Liefde, Schoonheid, wierookgeur
die wijdde d'adel der Gregoriaanse zangen?
(Sprokkelmaand 2009)
