Brussel loslaten ? - Brussel: her-vernederlandsen !

Brussel en Doel: beide, onderling oneindig verschillende oorden, zijn sedert kort - én ook in de onmiddellijke toekomst - de twee grootste, pokdalige en melaatse schandvlekken op het gezicht van, op de eerste plaats, belgië, maar ook op dat van "Vlaanderen" (dat de oude Nederlandse gewesten Vlaanderen (+ Zuid-Vlaanderen in Frankrijk), Brabant en Limburg omvat) en zich in een aantal opzichten "belgisch" begint te gedragen, met name tegenover Doel, dat, spijts de volslagen zinloosheid van nóg een dok meer, het Saeftinge-dok, brutaal bovenop een dorp met nog levende inwoners, die er absoluut niet weg willen, moet worden neergepoot!

Ik bewonder mijn vriend, geestesgenoot en oud-collega Frans Crols om de durf die hij aan de dag legde op onze jongste IJzerwake (zondag 23 oogst, in Steenstrate, bij Ieper), maar toch kan ik, als bewust ("Groot"- of "Heel"-)Nederlander, deze "knuppel Brussel' in het Vlaams-belgisch hoenderhok niet opvangen, noch gebruiken. Door het oude, ooit Nederlandse (Dietse) Brussel verder prijs te geven aan de multiculturalistische en jihadistisch-islamitische verloedering, vervreemding en ontaarding, krijgen we daar, te midden van het oude, glorieuze (hertogdom) Brabant, een gevaarlijke, ons bedreigende en vijandige stad-etterbuil. Met een groeiende bende fanatieke muzelmannen - kweekvijver van terroristen - is onze toekomst, ook als we herenigd worden met staats-Nederland en "ons land heropbouwen", onveilig en onzeker. Tot een eind in de 19de eeuw bleef Brussel, spijts de snel toenemende verfransing, een grotendeels Nederlandse stad. Werd onze taal er kwaadaardig en opzettelijk - met de steun van "overheden"...- verdrongen, toch leeft ze er nog... een beetje: een groeiende groep Franstalige ouders zenden hun kinderen liever naar Nederlands(talig)e scholen, wegens de veel betere kwaliteit van het onderwijs aldaar! Enkele procenten "Brusselaars" spreken nog (Brabants-) Nederlands of Brussels (géén "Vlaams"!). Ik blijf geloven dat, als "Vlaamse" of juister: Brabantse, Nederlandse Brusselaars de handen in elkaar met de groeiende groep van anti-belgische "Vlaams"- of Nederlandsgezinden in de rand en verder buiten die stad, er nog een kans bestaat om Brussel-Broekzele te winnen voor "Vlaanderen" of (Zuid-)Nederland...

De mensen die mijn Utopia-blog (soms) lezen, weten dat ik nu zal overstappen naar een poëtisch accent, dat zeker "utopisch" zal overkomen, maar ook met de diepe, dichterlijke wens én eis van de Vlaamse én Nederlandse nationalist Anton Van Wilderode, meermaals beluisterd in het krachtige lied van Paul Heyninck, die het samen met zijn kameraad-vagant Herwig van Horenbeeck, vertolkt(e), voor het eerst reeds op de IJzerbedevaart van 1971, "toen wij nog allen samen waren", onder de toren.

Mét mijn lieve, onvergetelijke vriend Anton van Wilderode, blijf ik geloven in een Nederlandse toekomst voor Brussel, al zijn de "verwaten heren" nog altijd niet weg...

BRUSSEL
-----------------

Brussel, gij waart onze stad,
kersten en ketters van binnen
(Ruusbroec en Bloemardinne!),
leeuwen op al uw tinnen,
Brussel, vergeet gij dat?
Brussel, oud hart, oude stad,
hart van de Nederlanden,
stad van de stokebranden,
Brussel, uw kruid is nat.
Zeg wat gij wilt, zeg wie gij zijt.
Brussel, het is méér dan tijd.
Brussel, gij zijt onze stad,
laat u niet ringeloren,
treiters en trikoloren
geef hun de wind van voren,
Brussel, maar durft gij dat ?
Brussel, gij wordt onze stad,
strals als de kansen keren
zijn al uw verwaten heren
met hun geléénde veren
weg in hun narrenpak.

Ballade van de IJzerbedevaart

(aan Anton van Wilderode)

Nu onze achtste IJzerwake, gisteren zondag 23 oogstmaand in Steenstrate (bij Ieper) achter de rug is, diep ik voor de lezers van mijn "Utopia" nog eens mijn "Ballade van de IJzerbedevaart" op, een gedicht dat in mijn jongste bundel, "Gebleven is de adel" (2006) op bladzijden 32-33 is te vinden. In de gebalde stijl van de episch-lyrische ballade hang ik een beeld op van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd in de hele 20ste eeuw. De IJzerwake, die wat de opkomst betrof, de vorige weer eens overtrof, heb ik hier een week geleden reeds voorgesteld.

Ik verwijs naar die dichtbundel omdat het reeds een tweetal jaar is dat ik het stijlvol met houtsneden van Wim De Cock geïllustreerde en door Aleidis Dierick, één der grootste moderne Vlaamse én Nederlandse dichters, ingeleide boek, helemaal zelfstandig aan de man/vrouw moet brengen. Deze bundel mocht niet in de boekhandel komen, op bevel van de "politiek correcte" Stichting Lezen. Ook de uitgever, de Antwerpse Werkgroep Kultuur en Wetenschap, onder leiding van de fijnzinnige kunstenaar Dominique Baston, vond geen genade in de ogen van de officiële "Stichting". Ik dien mijn boek dus zélf te verspreiden, met lezingen en voordrachten. De lezers van dit non-conformistische en niet-correcte blog, die het boek nog niet bezitten, kunnen het bestellen door storting van 20€ (+ 3€ verzendkosten) op rek.nr. 979-6189 508-40 (Argenta) van Erik Verstraete (Jos Ratinckxstraat 17, 2600/ Berchem/Antwerpen), tel. 03.448.41.09. Desgewenst schrijf ik een opdracht voor de besteller. Vergeet zeker je naam en adres niet te vermelden!

Als voorsmaakje volgt hier één van mijn balladen, die de derde afdeling van dit boek uitmaken:

BALLADE VAN DE IJZERBEDEVAART
------------------------------------------------------------------

I.

Ooit gaf de stoute strijd aan 't IJzerfront
aan dit ontzielde volk een klein geweten.
Door 't offer van de ridders-frontsoldaten vond
een kleine schaar de weg naar het verlaten veld.
De staatse haat ontstak een broeihaard van geweld.
Een bedevaart deed stap voor stap belijden
de Dietse eigenheid die in de storm der tijden
werd neergedrukt, misvormd en uitgeteld.
Toen kreeg die kleine kern een goed gezag
van volksgetrouwen, die zich schaarden
aan de zijde van de Vlaamse kleinen, de gewijden
door eenvoud en verdriet. Dat waren andere tijden.

II.

Maar weer bleek 't lot 't arm Vlaanderen niet genegen.
Ten tweeden male leidde een wereldbrand
de besten van ons volk weer op verdeelde wegen.
De staat keek grijnzend toe en greep de kans
om volkscultuur en eigenheid te slaan,
in zinnebeeld en trouw aan idealen.
De zuivere toren mocht niet blijven staan.
Hij moest en zou de harde tol betalen,
die de vijandige staat weer eisen dierf
van 't lam geslagen en verscheurde volk.
Geen toren kan bij nacht de haat weerstaan:
de daders konden ongestraft hun gangen gaan.

III.

Voor 't Zuidelijk Nederland rees zwart de tijd:
zijn "Zwartboek" schreef Wies Moens, heen ging Verschaeve,
monddood werd 't Dietse Vlaanderen, wijl de staatse nijd
de trouwen nedersloeg. Maar als een goddelijke gave
in nood en fet verweer, stond weer een kleine schaar
voor nieuwe arbeid klaar: de toren moest herrijzen.
Trots en verbeten stonden, wist Van Wilderode,
Vlaanderens vendels, van nieuwe tijd voorbode.
De bedevaarten brachten velen op de been.
Volk en leiders gingen eindelijk beseffen
de echte nood van 't land en steen na steen
herrees de ranke toren, en niemand zou verheffen
een stem van onbegrip. Geen wanklank viel te horen.
Alleen nog geestbederf kon deze opgang storen.
Ontrouw en eigenbaat tastten toch "leiders" aan.
Het volk, geheel verward, kon geen bedrog verstaan.
't Vergif was uitgestrooid door eigen "leiders".
De harde tweespalt viel niet meer te ontwijken.
Wie zorgt voortaan voor schoonheid en voor volkse trouw?
Een nieuwe Dietse kern zal waken en her-ijken!

De achtste IJzerwake staat voor de deur!

Binnen enkele luttele weken, op zondag, de 23ste van de oogstmaand houden wij, Vlaamse en Dietse nationalisten, al voor de achtste keer onze IJzerwake, op de weide in Steenstrate, bij het monument voor de Gebroeders Frans en Edward van Raemdonck. Als de "grote" gazetten -twee of drie?- én de regimegetrouwe links-belgicistische omroepen, zich vanuit hun ivoren redactietorens de moeite getroosten om de herdenking van de Vlaamse IJzerfrontsoldaten én hun oproep tot "Zelfbestuur, Godsvrede en Nooit meer oorlog" met eigen oren en ogen te volgen, zullen we ons, als organisatoren, nog steeds niet verbazen om de schrale, verdraaide en flauwe verslagjes. Hoogmoed, hooghartigheid en zeker minachting voor een grote en waardevolle zaak en voor een bijna 150-jarige strijd voor het behouw van onze taal, cultuur en eigenheid, zullen zichzelf ooit ten gronde richten of...verdampen in de eigen leegte.

Op die achtste wake zal onze nieuwe voorzitter, Wim De Wit, ook voorzitter van het OVV (Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen) aantreden en zal hij ongetwijfeld een sterke toespraak houden. Over het thema van dit jaar, "Welvaart én Welzijn door Onafhankelijkheid" - De Wit ook wel zal aansnijden dient zich in Steenstrate een eminent en radicaal spreker aan: de ervaren journalist, economist en Trends-directeur Frans Crols. Van zijn juiste inzichten en nationalistische overredingskracht ben ik, die lang geleden collega van hem was op de - nu niet meer herkenbare - Gazet van Antwerpen (échte Frut nu!) overtuigd. De bindteksten vloeien uit de pennen van uw blogmaker, althans de herdenkingsteksten bij de Bloemenhulde, en van Anton Aldi (Mark Diependaele), die al vele jaren zijn sporen heeft verdiend op het Vlaams-Nationaal Zangfeest. Van de voordrachtkunstenaars, Elke Heylen en Hans Schoofs verwachten weer het allerbeste, evenals van de optredende zangers en van de begeleidende muziek. Nu nog hopen dat het al te schaarse Dietse, Nederlandse accent duidelijk tot uiting komt, in de toespraken en in - hopelijk vele - prinselijke oranje-blanje-bleu-vaandels. En denk er aan, beste vrienden, kom op tijd, want (te) laat opdragen schaadt een ordelijke en stijlvolle plechtigheid. Het is in de stijl, de toespraken en de teksten dat wij een hemelsbreed verschil maken met de plebejische en bonte (?) kermis in Kaaskerke-Diksmuide. Ik wens jullie allen een hartverwarmende achtste IJzerwake toe! Trouw-Diets!