"Een vaderland om in het hart te dragen"

Het is warempel sedert 1 april geleden dat ik nog een tekst met een boodschap of een actuele inhoud aan mijn Utopia-land heb toevertrouwd. Ik had nochtans beloofd dat ik met grotere regelmaat zou opduiken. Door mijn eigen elektronische fout hebben enkele beklijvende paasgedichten mijn blog niet kunnen bereiken, die nochtans uitstekend wordt verzorgd en opgesmukt door mijn nationalistische en Dietse kameraad Björn Roose. Die paasgedichten waren van de hand van groten als Guido Gezelle, Wies Moens en Anton van Wilderode. Maar kom, vijgen na Pasen: daar begin ik niet mee! Ik gooi het dus over een heel andere, volkse en sociale boeg, met de strijd der bittereinders om het behoud van Doel én met een sterk spotgedicht over "een vaderland om in het hart te dragen".

Op de eerste plaats blijft de strijd om het behoud van (wat er nog overblijft van) het mooie en historisch waardevolle Scheldedorp Doel actueel en wordt het verweer van de dappere bittereinders van "Doel 2020", onder leiding van Jan Creve, in de komende maanden nog bitterder. Op 31 augustus vervalt immers het woonrecht in Doel. Nog een 200-tal Doelenaars willen niet weg. De leugens van de "minister-president van Vlaanderen", Kris Peeters, met name dat hij ons door de "crisis" zal loodsen - God betere het! - door onze welvaart te herstellen, die in hoge mate - vindt deze CVP-er - afhangt van de havens... daar moeten we alles voor over hebben, voor die gulzige moloch van de Antwerpse haven..., daarvoor moet het Waaslandse dorp Doel worden gesloopt, op brutale wijze platgewalst. De moedige militanten krijgen wel de morele steun van een hele groep Wase, Antwerpse en andere dichters en van de ijverige vrouwen van KunstDoel - Eva van Tulden, Frie Lauwers, Dianne Nuyts en Marina Apers, die aan de havenheren en aan de Vlaams-Belgische regering voorstellen om Doel te behouden als een "kunstendorp", met tentoonstellingen, poëzieavonden, concerten enz. De dorpsbewoners steunen dat alles heel geestdriftig. Toch blijft de vraag: dringen alle acties, zacht-poëtische, muzikale en beeldende, wel door tot de domme, a-culturele koppen van de Belgisch-Vlaamse heersers rond de engelachtige hypokriet Peeters en tot de brutale vlerk Schalk van de "Maatschappij Linkeroever"? Ik geloof van niet. Zoals steeds in dit bekrompen land zullen we, met veel "laatste Mohikanen van goede wil" de strijd zélf moeten voeren, met de eigen mensen en met zoveel mogelijk sympathisanten. In Nederland gaat dat wel: het dorp Ruigoord blijft bestaan binnen de haven van Rotterdam en de overheid is niet zomaar botweg tot ontpoldering bereid... Het Saeftinghe-dok is niet meer nodig en de zgn. crisis belet de aanleg ervan... Zo horen en lezen we toch... Waarom dan Doel (laten) vernietigen en daar een nutteloos en zinloos stuk braakland laten liggen? Wat dichters van formaat als Mark Meekers, Frank De Vos, José de Poortere en uw dienaar schreven en schrijven, dringt niet tot de domme regeerders-koppen door! Die lezen dit utopisch blog toch niet en ze halen hun schouders op bij ons protest, of ze nu "links" zijn of "rechts". Om Doel weer eens poëtisch recht te doen, kies ik dit keer voor een heel vroeg Doel-gedicht en wel "Doel 2" uit de bundel "Ik adem mijn eigen aarde". Vijftig Waaslandse gedichten van mijn vriend Anton van Wilderode (1918-1998). Deze bundel verscheen in 1974. Het gedicht is dus bijna veertig jaar oud... Profetisch, zoals een groot dichter dikwijls is, uit hij de angst om het bedreigde dorp:

DOEL 2
--------------
De lege zondagmiddag strompelt voort
alleen gelaten na 't gelui der klokken;
de luie netten hangen opgetrokken,
een zak vol wind, en niemand meer aan boord.

Het water moeizaam heeft het laatste woord
tegen de schoeiingsborden en de bokken;
een kleine rietgors ruist omhoog met snokken
als vastgebonden aan een iele koord.

Het dikke slib gedijt en ongestoord
waadt stroomopwaarts het riet met dichte rokken,
maar op de horizon groeien de dokken.
De laatste visser doet of hij niet hoort.

Maar in dit land kent men geen schaamte. Zo lees ik ook in een schamper en fel spotgedicht van een andere Waaslander, die zich "Simon Schamp" noemt. Het gaat hier uiteraard om belgië, maar de huidige, "Vlaamse" regeerders zijn ook al besmet door de oude belgische ziekte. Onze toekomst, als Brabanders, Vlamingen en Limburgers, is Nederlands, geleidelijk groeiend naar een Nederlandse staat! Veel in het volgende gedicht is van toepassing op de aanslag op Doel!

Een vaderland om in het hart te dragen
---------------------------------------------------------
Dit is het vaderland waar men geen schaamte kent.
Waar normen even snel als damp vervagen.
Waar diefstal en corruptie ongeremd
De oorzaak zijn van stijgend onbehagen.
Dit is een vaderland om in het hart te dragen.

Dit is het vaderland waar men de wetten stemt
Om tegenstanders te belagen.
Waar men belastert, broodrooft en de rechten schendt
Van hen die heel terecht om uitleg vragen.
Dit is een vaderland om in het hart te dragen.

Dit is het vaderland waar elke delinquent
Met vrucht en onbevreesd, zijn kans kan wagen.
Waar hij wordt opgevangen en verwend
Tot aan het einde van zijn dagen.
Dit is een vaderland om in het hart te dragen.

Dit is het vaderland waar elke zuurverdiende cent
Met zorg wordt nagepluisd en aangeslagen.
Waar vorst en paladijnen permanent
Als ratten aan de staatskas knagen.
Dit is een vaderland om in het hart te dragen.

Dit is het vaderland. Dit is de circustent,
Waarvan wij hier met schroom gewagen.
Het rotversleten monument,
De ergste van de zeven plagen.

Dit is het vaderland dat wij ten grave dragen.


Simon Schamp

(Afbeelding boven : SS Vaderland, een "belgisch" stoomschip dat voor de Red Star Line op de lijn Antwerpen - New York voer vanaf januari 1873. Het werd in maart 1989 omgedoopt naar "Géographique", ging onder Franse vlag varen en zonk in oktober van datzelfde jaar ten gevolge van een aanvaring ...)